Bijeenkomst van Afghaanse vrouwen en vrouwen van PV&DV en Vrouwen voor Vrede.

15 november 2021

4 november 2021, Amersfoort.

Vanaf 13.00 uur komen de gasten binnen. De organisatoren zijn dan al druk met het in orde brengen van de zaal en deze in Afghaanse sfeer brengen met foto’s, sjaals en kleding. Ook de vredesvlag en de banner: ‘ALS ER ERGENS OORLOG IS, IS ER NERGENS VREDE’, krijgen een plekje. De gasten kunnen zich laven aan koffie en thee, met een plakje appelcake. Ook staan er andere dranken en nootjes klaar. Janny Beekman doet haar uiterste best om de beamer aan de praat te krijgen, samen met de beheerder, dhr. Nienhuis. Helaas het lukt niet en ook de microfoon werkt niet mee.

Intussen is het 13.30 uur geworden en beginnen we met een voorstelrondje.

We zijn met 4 Afghaanse vrouwen en 13 Nederlandse. Die laatste groep bestaat uit mensen van PV&DV, Vrouwen voor Vrede Enschede, werkgroep weldadig en een afgevaardigde van peace SOS.

De middag begon met het verschrikkelijke feit, dat onlangs 7 kinderen de dood vonden door honger. Hun ouders waren gedood bij een aanslag resp. gestorven aan kanker.

Afghanistan telt ongeveer 1.000.000 weduwen, na 43 jaren oorlog. Zij worden het eerste half jaar na de dood van hun mannen door de familie opgevangen. Daarna worden ze op straat gezet en moeten ze zichzelf met eventueel de kinderen redden.

Janny Beekman, oprichtster van de stichting Nahid, vertelt over NAHID en de hulp aan de vrouwen. Vanaf 2006 ondersteunt de stichting Nahid vrouwen (weduwen) en kinderen in Kabul die geen sociaal netwerk hebben. Er waren toen ook shelters voor vrouwen, die slachtoffer waren van huiselijk geweld, maar als die na b.v. een half jaar weer opgeknapt en met zelfvertrouwen terug naar huis gingen, begon de (mishandel) situatie, opnieuw. Dit was ‘dweilen met de kraan open’. Daarom werd door de stichting Nahid de focus gelegd op weduwen en verstoten vrouwen met hun kinderen.

De eerste 6 jaren kon Nahid met subsidie van enkele organisaties vanuit Nederland een opvanghuis financieren met een volledig Afghaanse staf. Zodra een vrouw werk had gevonden ging zij in een eigen woonruimte wonen en kon er weer een nieuwe vrouw al dan niet met kinderen in het huis komen. Zo heeft Nahid in de loop der jaren 30 vrouwen en 81 kinderen kunnen helpen. Vanaf 2012 was het vanwege het wegvallen van de Nederlandse subsidie onmogelijk het huis te blijven exploiteren en hebben de toen aanwezige vrouwen een eigen woonruimte gevonden en kon Nahid van de donaties van particulieren de huur betalen en het hout voor de winter. Dat geld maakt Nahid maandelijks over naar de rekening in Kabul. Shukur, ‘onze man in Kabul’, kan dat geld iedere maand opnemen van de bank en het naar de vrouwen brengen. Zo hebben de vrouwen, die veelal analfabeet zijn, een gegarandeerd onderkomen en kunnen de kinderen naar school blijven gaan. Enkele van de kinderen studeren inmiddels of hebben een studie afgerond al dan niet in het buitenland. Helaas is er in Afghanistan geen werk voor hen. Er is alleen werk te vinden met de nodige kruiwagens en die zijn er alleen voor de rijke Afghanen.

Voor de vrouwen zal het leven onder de Taliban, moeilijk gaan worden, maar de twee mannen, die hun loon ontvingen van een buitenlandse organisatie (Nahid) lopen op het ogenblik echt veel gevaar. Omdat zij voor een buitenlandse organisatie werk(t)en, die niet door de Nederlandse overheid gesubsidieerd werd, komen zij niet voor plaatsing op de evacuatielijsten in aanmerking. Zij zijn in groot gevaar en houden zich schuil. Eén van hen is juist op deze dag flink afgetuigd door Talibanleden.

NAHID wil heel graag doorgaan met haar hulpverlening. En de stichting wil graag het gebouw verder afbouwen. Daarvoor is door donoren geld aan de stichting geschonken, zodat er werkplaatsen zouden kunnen komen op de eerste verdieping. Op de tweede verdieping die op het gebouw zou komen, zouden meer weduwen opgevangen kunnen worden om daarna zelfstandig verder te kunnen leven. Vanwege de situatie nu is het onmogelijk om de bouw af te maken.

NAHID zoekt nu meer donateurs om de vrouwen iets meer geld over te kunnen maken, omdat het dagelijks leven in Kabul heel veel duurder is geworden.

Intussen horen we van de mensen die nog kort voor de overdracht naar de Taliban, in Kabul waren, dat de toestand daar vooral voor vrouwen zorgelijk is; Er is op dit moment nog niet een duidelijke overheid met duidelijke regels, de chaos is groot en gevaarlijk. Vrouwen hebben weinig mogelijkheden. Het gegeven dat de Taliban veel met het geweer rondlopen, is een teken van onmacht. Zij zijn bang.

De regering voor de overname was corrupt en ook de vrouwen die in de regering zaten waren niet veel beter. Echter, ook kwam ter sprake, dat de mannen totaal niet naar de vrouwen luisterden, de vrouwen hadden geen enkele macht.

De Taliban heeft nu de vrouwen die werken in de gezondheidszorg en in het onderwijs de opdracht gegeven weer aan het werk te gaan.

De Sharia zegt dat vrouwen belangrijk zijn. Vrouwen stenigen bij ontrouw, is geen Islam-regel. De Sharia is 400 jaar oud en deze moet meer naar de geest, dan naar de letter gevolgd worden. Ook veel mensen die geen Moslim zijn, willen wel de (Afghaanse) traditie hoog houden.

Conclusie van het gesprek: Afghanistan is door de VS weggegeven aan de Taliban.

De ex-minister heeft een plan, maar aangezien in het Afghaans verteld wordt, zijn er maar enkelen die het verstaan.

Intussen is het tijd voor Husna Jalal en haar moeder om te vertrekken naar de volgende afspraak. Janny moet hen brengen, maar ze maakt eerst nog duidelijk, wat er volgens haar in ieder geval zou moeten gebeuren:

– Voldoende geld inzamelen, zodat de vrouwen en kinderen die onder Nahids zorgen waren eten en brandstof kunnen kopen.

– Zorgen (waar dat in onze macht ligt) dat de kinderen naar school kunnen blijven gaan.

– De mannen die voor Nahid gewerkt hebben, op de lijst voor evacuatie krijgen, zij lopen gevaar voor hun leven.

– Het huis van Nahid behouden voor de vrouwen: Het wordt nu niet meer bewaakt en bewoond.

– In het huis zou weer een werkplaats gevestigd kunnen worden, waar vrouwen hun geld kunnen verdienen, (mede door de naaimachines die de Ned. militairen geschonken hebben.) en als de 2^e verdieping gebouwd wordt, zouden daar vrouwen en kinderen kunnen worden opgevangen.

– Janny vraagt heel nadrukkelijk, ieder die ideeën hierover heeft, deze te delen via: nahidfoundation@gmail.com

Na een korte pauze met drinken en nootjes gaan de mensen die nog aanwezig zijn, bij elkaar zitten waar Qamar (bestuurslid van NAHID) vertelt over het idee dat Massouda Jalal had:

– Vrouwen gaan samenwerken; zij gaan samen demonstreren, Nederlandse én buitenlandse vrouwen, voor goede zorg voor Afghanistan. Samenwerken met de Taliban, heeft geen zin. Hulp voor gezondheidszorg is hard noodzakelijk, maar dat moet buiten de Taliban om.

– Behoud van het huis van Nahid, voor weduwen en verstoten vrouwen met hun kinderen.

– Vrouwen mobiliseren zodat Nahid meer vrouwen en kinderen kan helpen.

Er wordt nog kort gesproken over 1.000.000 vrouwen en kinderen, die zonder inkomen zitten. Als de man van het gezin dood of vertrokken is, moet de familie vrouw en kinderen nog een half jaar onderhouden. Daarna mag men de vrouw wegsturen, met of zonder haar kinderen.

Deze vrouwen brengen hun leven op straat door en zij en haar kinderen lijden honger.

De middag loopt ten einde, er wordt informeel volop met elkaar gepraat. Er kon deze middag niet heel veel besproken worden, o.a. omdat er van 3 talen gebruik gemaakt moest worden; Afghaans, Engels en Nederlands. Toch is voor de aanwezigen de problematiek van Afghanistan weer duidelijk voor het voetlicht getreden en gaan we bevlogen naar huis.

Tiny Hannink, met hulp van Ted Strop en Anna Zanen.